On tvrdi da hemijska industrija neće moći u budućnosti da prati stalna poskupljenja nafte, a da biomasa, odnosno biljni materijal, u potpunosti može da zameni naftu kao sirovina, piše „Dojče vele“. Ovaj 60-godišnji hemičar je 1983. godine bio suosnivač fabrike prirodnih boja u Braunšvajgu, koja od biljaka i minerala proizvodi boje i na taj način ostvaruje promet od oko sedam miliona eura godišnje. Fišer za proizvodnju boja ne koristi hemijska jedinjenja iz nafte, prirodnog gasa ili uglja, već na primer, dobija pigment žute boje, od gline i biljke Reseda, koja raste na livadama u istočnoj Tiringiji.
– Plastične kese i slična pakovanja sve češće se prave od biološki razgradive polimlečne kiseline. I za proizvodnju lepkova i deterdženata u današnje vreme koriste se biljne hemikalije. Kućište laptopa ili mobilnog telefona sastoji se delom takođe od kompozitnih materijala sa biljnim supstancama dobrim za izolaciju, kao što su konoplja, lan ili drvena vlaknima, koja se isto ponašaju kao i poluretani ili stiropori na bazi nafte. Čak i ulja za podmazivanje mogu se proizvoditi na biljnoj bazi, a otpornija su na toplotu i hladnoću od standardnih ulja – objašnjava Fišer.
Međutim, trenutno su hemijski proizvodi od biomase specijalizovani proizvodi i još mora puno da se istražuje, ali kako kaže ovaj nemački hemičar, budućnost biljne hemije je počela, a industrijski i univerzitetski istraživači sada traže načine kako da od pšenice ili lignina u drvnim vlaknima dobju supstance neophodne u hemijskoj industriji.
Na kritike da će upotreba biljaka u hemijskoj industriji dovesti do gladi ljudi u Africi, Aziji ili Latinskoj Americi, Fišer odgovara da je ova dilema površna, jer ljudi jedu samo mali deo svake biljke. Kod žitarica su to zrna, a kod uljane repice ulje. Za proizvodnju ulja od lanenog semena, koristi se samo oko dva posto biljke, dok vlakna, boje i smola ostaju neiskorišćeni. Od lana mogu da se proizvode još i izolaciona vlakna, ulje za linoleum podove, kao i hrana bogata proteinima, pa je važno da se sve ovo i iskoristi, kaže Fišer.
– Mnoge firme žele da usitne otpad od drveta kako bi od toga ponovo pravile nove hemikalije. To je nazadno, jer usitnjavanjem vlakana, ulja, voskova i smola u male fragmente, nastaje čitava fosilna petrohemija na biljnoj bazi. Besmisleno je prvo uzgajati kompleksne hemijske strukture, kakve su biljke, pa ih uništavati uz visok unos energije, da bi na posletku ponovo izgradili složene hemijske strukture. Moraćemo pre ili kasnije da analiziramo svaki proizvod za masovnu upotrebu, jer je jasno da u budućnosti mora da se postigne ista proizvodnja uz upotrebu manje sirovina. Recimo, mnogi plastični proizvodi za jednokratnu upotrebu, bili bi trajniji da su ojačani prirodnim vlaknima. – zaključuje Fišer.
Оставите одговор